| تمام زخم‌هاى باز به‌نحوى به‌وسیلهٔ باکترى که از عامل جراحت، از هوا، یا از تنفس یا انگشت‌هاى امدادگر ناشى مى‌شود، آلوده مى‌شوند. بعضى از این باکترى‌هاى زیان‌آور به‌وسیلهٔ خونریزى به بیرون از بافت‌هاى آسیب‌دیده رانده مى‌شوند. بقیهٔ باکترى‌هائى که باقى مى‌مانند معمولاً به‌وسیله سلول‌هاى (گلبول) سفید خون نابود مى‌شوند و زخم تمیز و سالم مى‌ماند (به مبحث سیستم لنف مراجعه شود). درمان عادى امدادگر در مورد زخم‌ها شامل جلوگیرى از عفونت هم مى‌شود. اگر جراحت پس از حدود ۴۸ ساعت کاملاً خوب نشد ممکن است به‌علت غبار، بافت‌هاى مرده، اشیاء خارجى و (یا) میکروب‌هائى که احتمالاً در زخم باقى مانده‌اند عفونى شده باشد. اگر عفونت گسترش یابد ممکن است پى‌آمدهاى وخیمى در بر داشته باشد. عفونت ممکن است وارد گردش خون شده و به سایر قسمت‌هاى بدن برسد. که درنتیجه باعث نابودى بافت‌هاى مختلف بدن شده و گاهى منجر به مرگ مى‌شود. |
|
| - عوارض و نشانه‌ها: |
| ۱. زیاد شدن درد و سوزش زخم. |
| ۲. زیاد شدن ورم و قرمزى زخم و ازدیاد حرارت بافت‌هاى اطراف زخم. |
| ۳. ممکن است چرک از زخم تراوش کند. |
| ۴. اگر عفونت حاد باشد مصدوم دچار تب، عرق کردن، تشنگی، لرز و بى‌حالى مى‌شود. |
| ۵. ورم و حساسیت در غده‌هاى لنفی. |
| ۶. یک دنبالهٔ قرمز کمرنگ (مجارى لنفى عفونى شده) احتمالاً در سطح قسمت داخلى بازوها یا ساق پا به سمت غده‌هاى لنفى مشاهده مى‌شود. |
|
| - هدف : |
| هرچه زودتر نزد پزشک بروید. |
|
| - سیستم لنف: |
| عبارت است از شبکه‌اى از رگ‌هاى موئین که در فاصله‌هاى مختلف به یکدیگر مى‌پیوندند و تشکیل مجراهاى لنفى را مى‌دهند. مجراهاى لنفى در مسیر خود از غده‌هاى کوچک متعددى مى‌گذرند که گره‌هاى لنفى (غده‌هاى لنفی) نامیده مى‌شوند. مایعى که آن را لنف مى‌نامیم از بافت‌ها به مجراهاى لنفى جریان مى‌یابد و این مایع داراى سلول‌ها (گلبول‌های) سفید است، این سلول‌ها قادر هستند باکترى‌ها یا سلول‌هاى مرده را به درون خون بکشند و نابود سازند. این سلول‌ها در حین عبور (مایع) لنف از گره‌هاى لنفى رسوب مى‌کنند. در واقع گره‌هاى لنفى این سلول‌ها را به دام مى‌اندازند و نابود مى‌کنند و به این وسیله مانع از بازگشت آنها به گردش خون مى‌شوند. این سیستم کلاً به حفاظت از بدن در برابر عفونت کمک مى‌کند. |
|
| در بدن سه ناحیهٔ اصلى از گره‌هاى لنفى سطحى وجود دارد: گردن، زیر بغل و کشالهٔ ران. زمانى که این غده‌ها بر اثر عفونت تحریک شوند متورم و دردناک مى‌شوند. |
|
|
|
|
| - درمان : |
| ۱. زخم را با یک تکه پارچه غیر آغشته به دارو و استریل یا چیزى مشابه آن که تمیز باشد بپوشانید و روى آن را باندپیچى کنید. |
|
|
|
|
| ۲. عضو مجروح را بالا ببندید، و به ویژه اگر ورم کرده باشد آن را به‌وسیلهٔ از شانه آویزان کردن بى‌حرکت کنید. |
|
|
|
|
| ۳. مصدوم را به بیمارستان برسانید. |
|
| - عفونت کزاز (آرواره قفل کردن): |
| میکروب‌هاى کزاز موجود در زخم، ماده‌اى سمى تولید مى‌کنند که در اعصاب بدن پخش شده و سبب گرفتگى (اسپاسم) شدید عضلانى به‌ویژه در آرواره‌ها مى‌شوند که به‌همین سبب به آن نام آرواره قفل‌کن داده‌اند. این عفونت بسیار خطرناک است و اگر در مراحل اولیه خود درمان نشود، درمان آن در مراحل پیشرفته خیلى مشکل خواهد بود و احتمالاً به مرگ مصدوم منجر خواهد شد. |
|
| هر زخمى خطر عفونى شدن را به‌همراه دارد. اما خطر عفونت کزاز در زخم‌هاى کثیف، به‌ویژه زخم‌هاى آلوده به خاکى که حیوانات روى آن چرا مى‌کنند و هم‌چنین در زخم‌هاى عمیق که داراى بافت‌هاى مرده است؛ یا در زخم‌هائى که در آن شیء خارجى فرو رفته است، بیشتر است. |
|
هرکسى بایستى برعلیه کزاز به‌طور منظم واکسینه شود، مجروحى که اصلاً برعلیه کزاز واکسینه نشده یا از مدت تزریق، مدت‌ها گذشته است حتماً بایستى به پزشک مراجعه کند.
منبع : |
